6. Bezsilność

Odkąd sięgał pamięcią Wammy House zawsze było dla niego imitacją domu, marną, ale jedyną jaką kiedykolwiek posiadał, ponieważ nie potrafił nazwać domem miejsca, w którym został powołany do życia.

Ale były też chwilę, kiedy odczuwał wyraźny brak ciepłego całusa w policzek, matczynej ręki, czy nawet krótkiego i taktownego „dobranoc” przed snem, dlatego uczucie przerażającej pustki szybko wypełnił obowiązkiem, który spoczął na jego barkach. 

Ale w takich chwilach jak ta, zapominał, że powinien położyć swoje życie na szali i stać się wiernym odbiciem lustrzanym osoby, która stała na szczycie hierarchii jego wzorów do naśladowania.

Poczuł tak gwałtowną złość, kiedy zobaczył tablicę wyników, że nie mógł powstrzymać jęku zawodu, który wydobył się z jego gardła. Zdał sobie sprawę, że jest tylko człowiekiem, nie mającym szansy prześcignąć geniuszu, który przyćmił najśmielsze oczekiwania filozofów.

Gdy Matt poklepał go przyjacielsko po plecach i zakomunikował wesoło: „Znów jestem trzeci”, jego ciało zostało ogarnięty przez wstyd, sprawiający, że miał ochotę chociaż na chwilę wtopić się w ścianę i zniknąć z powierzchni ziemi.  

Czas umierać, pomyślał optymistycznie, gdy kilka dzieciaków zebrało się dookoła, aby przyswoić sobie wyniki z ostatniego egzaminu. Miał wrażenie, że któreś odważyło się rzucić mu ukradkowe spojrzenie, ale nie miał ochoty drążyć tego tematu, zakładając z góry, że zdrowie było ważniejsze.  

— Nie rozumiem z czego się cieszyć. — Keehl  podzielił się ze swoją niewiedzą z czerwonowłosym przedstawicielem rasy ludzkiej i odtrącił od siebie jego dłoń. 

Nie potrafił zrozumieć podejścia Matta do ich życiowej misji, ba, chłopak zachowywał się tak, jakby wcale mu na tym nie zależało i zaczął się gorączkowo zastanawiać, czy Jeevas w skonfundowanej wersji nie był lepszym materiałem na współlokatora. Przynajmniej nie podjudzał jego temperamentu i szczędził mu złośliwych uwag, które teraz produkował każdego dnia w nienormowanych dawkach.   

Ignorował wszystkie zapędy Matta, który prowizorycznie próbował zwrócić na niego swoją uwagę i świdrował wzorkiem napis „Near”, żałując, że nie może jajogłowego dupka spalić jednym spojrzeniem.

— Ja mu jeszcze pokażę — odgrażał się przez zaciśnięte zęby, ale powtarzał to tak często, że jego słowa nie robiły już na nikim wrażenia.

— Mello…

— Czego? — zapytał subtelnie, gdy usłyszał w ucho rozbawiony głos Matta.

— Dlaczego nie spróbujesz być sobą?

Mello albo nie potrafił, albo bał się odpowiedzieć na to pytanie.

Spudłował.

Mello poczuł jak kula zmierzwiła mu włosy i narobiła szkód w meblach starych jak świat, które wymagały reanimacji.

— Pistolet jest nabity dwoma kulami — wytłumaczył luźno Matt, jakby informował, że na jutro synoptycy zapowiedzieli deszcz z gradem. — Następny nie będzie ślepakiem — dodał i zaśmiał się delikatnie, gdy dostrzegł, że cień przerażenia ozdabia twarz żywego trupa. — Jak się na to zapatrujesz?

— Acha — skomentował inteligentnie Mello, zapominając na chwilę, jak posługuje się językiem.

Zamknął oczy ze wzruszenia, gdy zauważył w ruchach Matta gesty, których nie potrafił zakwalifikować do jakiekolwiek kategorii. W takich chwilach żałował, że maniak gier video zaopatrzył się w gogle z grubego szkła i ukrywał przed całym światem tęczówki, które zdradzałyby pewnie o wiele więcej niż palce zaciśnięte mocno na rączce pistoletu.

Mello nie potrafił określić, kiedy konkretnie Matt zadominował jego życie, ukradł sen i zabił wszystkie uczucia, które były definiowane jako ludzkie. Ale to zrobił — szybko i gwałtownie — był jak porywisty nurt rzeki, który zabierał wszystko, co spotkał na swojej drodze, nie licząc się z konsekwencjami.

Mello nie miał bladego pojęcia, kiedy pojawił się w jego życiu raz, ale wiedział, że grzmiało tak kurewsko donośnie, że aż miał ochotę zakopać się po same uszy w pościeli i udawać, że nie istnieje.

Był jego w życiu od zawsze, snuł się jak widmo i nie potrafił przybrać konkretnego kształtu. Pojawił się znikąd, jak zimny deszcz jesiennymi porankami czy ciepły wietrzyk letnimi wieczorami. Małomówny i niechętny do jakichkolwiek konwersacji, nieufny i zamknięty w sobie, ale nadal towarzysz, chociażby z przyzwyczajenia, z przekory, ażeby Mello miał do kogo gębę otworzyć i nie zwariować w swojej samotni.

Był pewny jednego. Matt pojawił się znikąd. Na pierwszy rzut oka był kolejnym dzieciakiem, który został porzucony na pastwę losu w dniu prywatnego święta Rosjanina, o którym Mello chciał za wszelką cenę zapomnieć.

Na początku nie darzył go szczerym i ciepłym uczuciem: już za szczeniaka czuć było od niego smród papierochów i — co Mello nie nadawało spokoju — roztaczał wokół siebie aurę niechęci i parszywej nienawiści do wszystkiego, co się poruszało. Świdrował swoim groźnym spojrzeniem każdego, kto pojawił się w zasięgu jego wzroku, nie szczędząc krytycznych epitetów, które zawsze, o dziwo, szeptał jednie pod nosem.

Keehl pamiętał dokładnie chwilę, kiedy Matt spłodził na jego ciele pierwszą gęsią skórkę i obudził w jego sercu nieznane dotąd wyrzuty sumienia, które zakiełkowały w nim tak gwałtownie, że już nigdy nie rozstawał się z krzyżem i różańcem, traktując te rzeczy jak największą świętość. A przecież Miheal nie przywiązywał się do rzeczy, ba!, czasem aż tak bardzo zaśmiewał się z ulubionej kolekcji robotów Neara, że w płucach brakowało mu tchu.

Nie poznawał samego siebie, gdy uświadomił sobie, że Matt nie jest już tylko tłem, a nicią, która scalała jego życie z rzeczywistością. Gdziekolwiek pojawił się Mail tam było czuć śmierć — niepokojący, nieuzasadniony smród krwi, który wsiąkał w duszę Mello i wysyłał do jego umysłu nieprzyjemny sygnał, że wszystko co dotychczas robił nie miało żadnego sensu, że życie to zbiór błahych wspomnień, które raz są nieprzyjemnościami, a raz dają miejsce radości.

Mello po wielu latach znów poczuł to, co towarzyszyło mu nieprzerywalnie przez kilka pierwszych miesięcy egzystencji z Mattem, przeniknęło przez jego wszystkie kości, pływało w żyłach razem z krwią, miażdżyło i niszczyło wszystko, co Keehl nazywał naiwnie swoim światem.

Gdy usłyszał kolejny strzał o mało nie upadł, choć miał na to najprawdziwszą ochotę. 

Echo tłuczonego szkła odbiło się od ścian, a w pomieszczeniu zapanował mrok, a wraz z nim cisza, tak potężna, że gdy od czasu do czasu przerywał ją nieregularny i nierozsądny oddech, Mello miał wrażenie, że to krzyk duszy, która błaga w skowytach o śmierć.

— Mello. — Ciszę przerwał szept. Nienaturalnie głośny, który sprawił, że adresat się wzdrygnął.

Matt teatralnym gestem włożył w dłoń swojego chodzącego kłopotu pistolet, zachowując stoicki spokój, którego nie powstydziłby się nawet najbardziej szanujący się gracz pokera.

— Matt… — Keehl skrzywił się, gdy głos zadrżał mu delikatnie, ale nie potrafił umiejętnie zatuszować emocji. Wiedział, że to niepotrzebne. Matt znał go jak własną, dziurawą kieszeń, w której pewnie znalazła się świeża paczka papierosów.

— Miheal, jestem twoją kohortą — szepnął mu wprost w ucho z lekką zadumą, oświetlając zapałką jego bladą jak ścianę twarz. — Resztę dopowiedz sobie sam — zachęcił.

Mello zaklął, gdy usłyszał z jego ust swoje imienia. Nie lubił, gdy Matt mówił do niego w tym języku, miał wówczas wrażenie, że wymaga od niego czegoś, czego nie potrafił wymusić nawet na samym sobie. Słowa, które im obojga nigdy nie przejdą przez gardło.

— Nie mów tak do mnie — upomniał go, zastanawiając się, czy ma szanse na ucieczkę, gdy poczuł skostniałe palce przyjaciela na swojej szyi.

— Dlaczego? — Matt zmarszczył czoło i odsunął się od niego na bezpieczną odległość.

Przez ciało Mello przeszedł niepokojący dreszcz, gdy zrozumiał, że jego serdeczny przyjaciel asymilował, doprowadzając jego serce do palpitacji.

— Muszę odzyskać swoje zdjęcie — wydusił niezbyt sensownie do zaistniałej sytuacji i zacisnął spocone palce na broni. Nie chciał, aby  Mail wiedział, że ma nad nim przewagę.

On nie znał jego tożsamości, zawsze odkąd pamiętał Matt przedstawiał się tym swoim krótkim: „Jestem Matt, miło cię poznać”. A gdy Keehl wypytywał o coś więcej, czuł, że powinien się ewakuować się w oka mgnieniu, za nim fanatyk gier video się ni rozzłości i nie poślę mu zabójczego spojrzenia, które już dawno powinno wysłać Mello na tamten świat. 

Czując na policzkach chłodny oddech Jeevasa, zdał sobie sprawę, że ich twarze były zdecydowanie zbyt blisko siebie, jeszcze kilka centymetrów, a stykaliby się nosami.

Kurwajegomać, zaklął w myślach, zdając sobie sprawę, że zimna dłoń Maila w niebezpieczny sposób ujęła jego podbródek.

Matt złożył na jego ustach mrożący krew w żyłach pocałunek.

Mello zakrztusił się powietrzem i dusił powoli. Nienawidził tego uczucia z całego serca.