5. Zażenowanie

Matt usiadł na krześle, aby ochłonąć i w końcu zapalił papierosa z nadzieją, że ten uspokoi skołatane nerwy. Emocje, które nim zawładnęły, były tak ulotne, jak ten dym, który powoli wypuszczał przez usta. W tym momencie kopcił jak lokomotywa, żeby tylko zapomnieć o człowieku, który przewrócił jego świat do góry nogami - nie na chwilę, ale na zawsze.

Jak na prawdziwego i notorycznego palacza przystało, nie kończył na jednej paczce tytoniu, bo po symbolicznej była jeszcze jedna, a po niej kolejne cztery, co przy jego nieszczęściu wcale nie pomogło.

Jęknął cicho, chowając twarz w dygoczących dłoniach. Był rozchwiany emocjonalnie i przesadzał, ale nie miał pojęcia z czego to wynikało. Nie ukrywał, że teraz najchętniej dałby sobie po prostu kulkę w łeb i byłoby po kłopocie. Jednakże bał się, bo był tchórzem, a na dodatek, co najważniejsze, gryzło go sumienie.

Stwierdziwszy, że siedzenie i zadręczenie się na śmierć w niczym nie pomoże, włożył w uszy słuchawki i włączył sobie ścieżkę dźwiękową Final Fantasy XII. Twarz, którą widział w swojej głowie, przyniosła mu odrobinę ulgi, ale także sprowokowała złośliwe ukłucie gdzieś w okolicy serca.

Po czterech godzinach bezproduktywnego grania, wstał, a jego cień jak milczący towarzysz rozciągnął się na ścianie. Zabrał kurtkę, założył buty i wyszedł. Miał dość siedzenia na jednym miejscu, co w jego wypadku należało do rzadkości.

♠

Nad Los Angeles unosiła się mlecznobiała mgła. Niewyraźne promienie słońca próbowały walczyć bezskutecznie z kłębiącymi się na niebie deszczowymi chmurami, które leniwie posuwały się do przodu w rytm tylko sobie znanych melodii.

Był chłodny, jesienny poranek, siąpiło, a w radiu odżyła moda na piosenki lat siedemdziesiątych.

Żyć, nie umierać, pomyślał złośliwie, poprawiając przekrzywione gogle. Doskonały poranek na filozoficzne rozkminy, zakręcił się w myślach mężczyzna, zaciągając się papierosem, gdy kolejny raz zdał sobie sprawy, że rozwiązywał swoje stare jak świat egzystencjalne dylematy z mdłości.

Rzecz działa się w pewną deszczową i ciemną noc. Była jesień, początek wieku dwudziestego pierwszego. Dzień jego pożegnania.

Wsłuchiwał się w deszcz uderzający o metalowy parapet i bębniący w szklane, brudne szyby.

— Będę już szedł, Matt — usłyszał gdzieś nad swoim ramieniem. Nie zareagował tak jak powinien zareagować każdy dzieciak w jego wieku, gdy najlepszy przyjaciel żegna się z nim najprawdopodobniej na zawsze. Nie ruszył się, tylko mocno zaciągnął papierosem.

Wiedział, że nie mógł nic zrobić. Nie miał żadnego asa w rękawie. Przypatrywał się tylko  bezmyślnie swojemu zniekształconym odbiciu, jak klasyczna osoba, która nie ma nic do powiedzenia. Zaiste, mógł tylko patrzeć jak odchodzi, a przynajmniej to próbował sobie wmówić.

— Wiesz, co, Matt, pamiętasz te książki o oprogramowaniu i inne takie, które chciałeś przeczytać, prawda? — zagadnął jeszcze na odchodnym Mello, zaciskając trochę drżącą  dłoń na klamce. —  Możesz je wziąć. Są dla ciebie — odpowiedział.

Matt zachichotał, zastanawiając się, czy wszystko co potrafił, to robić dobrą minę do złej gry. Zamknął oczy i westchnął, siląc się na uspokojenie wybijającego dzikie rytmy serca. Chciał za wszelką cenę, aby ta rozmowa miała charakter czysto formalny. Przecież tyle ludzi żegna się każdego nowego dnia, oni nie byli żadnym wyjątkiem w hierarchii społeczeństwa.

— Boi się, bo ci podziękuję — kontratakował, unosząc dłoń z papierosem do góry i znów wkładając go sobie do ust.  — No, idź już, bo pomyślę, że ci zależy na ucisku czy coś — odparł szybko, tłamsząc jakiekolwiek uczucia w delikatnym uśmiechu. Profilaktycznie nawet nie zaszczycił go spojrzeniem. Bał się jak diabli, że jedno spojrzenie wystarczy, aby się wyładować na dobre.

Mello chciał osiągnąć coś wielkiego, Matt już dawno powiedział stanowcze „nie” i nie chciał wchodzić mu w drogę. Mimo wszystko poczuł jak w oku zakręciła mu się łza, otarł ją szybko, mając nadzieję, że Mello jest zbyt zajęty bagażem, aby to zauważyć.

— Zwijaj się, bo wyhodujesz sobie niepotrzebne emocjonalne przywiązanie — pouczył go, żałując, że nie ugryzł się w język.  Znał to z autopsji. Jego przywiązanie miało tak długą smycz, że musiał uważać, aby się na niej nie potknąć.

Matt zbyt pochłonięty maskowaniem uczuć, nie zauważył jak przez twarz Mello przeszedł cień zdziwienia, który szybko zatuszował obojętnością.

— Święta racja, wybacz, Matt. Trzymaj za mnie kciuki.

Zamknął drzwi z hukiem. Przegrany podciągnął kolana, ułożył głowę pomiędzy nimi, zasłaniając ją ramionami. Pierwszy raz i ostatni gorzko zapłakał, nie licząc tych momentów w swoim życiu, gdzie musiał niechętnie obierać cebule. 

Pozwoliłem ci odejść, ale tym razem było inaczej. Sam odszedłeś. Jesteśmy kwita, Mello, pomyślał, tym miłym akcentem kończąc swoje refleksje. Potrząsnął głową, aby wyrzucić nieprzyjemne smutki z głowy. Nie musiał przynajmniej grać szopki pod tytułem „dobry przyjaciel”.

Matt, zacisnąwszy mocniej dłoń na kierownicy swojego starego volvo, skręcił w lewo z głośnym piskiem opon na wyludnioną ulicę. Cieszył się, że minęły go uroki porannych korków i rzeki ludzi, przepychające się przez zebrę w tylko sobie znanym kierunku.

Zaparkował na podjeździe starej kamienicy, która była pewnie zabytkiem jeszcze z drugiej albo pierwszej wojny światowej i aż wołała o remont – szara bura i ponura, na pewno nie spełniała już wcale wymogów sanitarnych, nie cieszyła oczu zabłąkanych w tę okolicę turystów, ani tym bardziej nie rokowało pozytywnie na przyszłość. Obiło mu się nawet o uszy, że mają ją rozbierać latem, ale nie zadbał o większe szczegóły.

Rzucając ostatnie spojrzenie swojemu ukochanemu rocznikowi ’94, z którego złaził już niebieski lakier, zacisnął dłoń na klamce i pchnął z całej siły ciężkie drzwi, które jako jedyne uległy odnowieniu zafundowanemu przez dobroć współlokatorów.

Właścicielką była kobieta niepierwszej młodości, do której Jeevas nie miał szacunku prawie wcale. Przyczynił się do tego emanujący od niej chłód, ciągle narzekania na okrutny i podły los, a także nałożenie wszystkich możliwych nakazów na lokatorów, którzy mogli jedynie oddychać i modlić się, aby nie spotkała ich za to kara. Większe przedsięwzięcia musiały się odbywać w ścisłej tajemnicy i pod jej niewiedzę, inaczej wszystko było skazane na porażkę.

A teraz, gdy dochodziły do tego nieuregulowany czynsz za ten miesiąc, już w ogóle nie wchodzi w jej drogę i starał się omijać ją jak najszerszym łukiem. Cieszył się, że kobieta miała już tak słabe nogi, że tylko do czasu do czasu miała odwagę spinać się na ostatnie piętro i narzekać jak w jej krzyżu łypie i nie ma nawet pieniędzy na doktora, bo mieszkańcy zalegają z rachunkowością.

Wślizgnął się do chłodnego holu i niemalże na palcach, jak najciszej jak tylko umiał, przemknął na pierwsze piętro i dopiero wtedy odetchnął z ulgą. Ślady krwi, które jeszcze dwa dni temu połyskiwały na brudnych schodach, zniknęły bez śladu i już żaden dowód zbrodni nie mógł zdradzić, że Matt przemycił do mieszkania, coś naprawdę wyjętego spod prawa.

Był już tak sprawny w boju, że pokonanie kilku pięter nie stawiło dla niego żadnej trudności, nawet jeśli jego ruchowa kondycja wymagała reanimacji. Po upływie minuty z haczykiem pchnął drzwi do swojego mieszkania, wszedł do środka i dopiero wtedy przekręcił klucz w drzwiach.

Mógł się czuć bezpiecznie z daleka od ludzkich spojrzeń i niepotrzebnych gestów. Nie musiał udawać. Lubił zamknięte pomieszczenia. Gdyby istniała tak możliwość, w ogóle nie wychodziłby z domu.

Sunął z nóg wysłużone adidasy i wszedł w głąb mieszkania. Kierowany zamiarem zrobienia sobie szybkiego, względnie zdrowego posiłku, ruszył do małego pomieszczenia, który został okrzyknięty skromnym mianem prowizorycznej kuchni. W drodze jednak zatrzymała go kusząco wyglądająca konsola. Usiadł na stercie porozrzucanych w nieładzie ubrań i dał się porwać grze.

♠

Dopiero cztery godziny później przypomniał sobie o swojej potrzebie zaspokojenia głodu, gdy brzuch uciskiem i burczeniem przypomniał brutalnie o swojej obecności. Woda w czajniku żyła własnym życiem, szumując cicho. Dzień wdzierał się jak nieproszony gość do mieszkania – swoim gwarem ulicznym i bladym promieniami słońca zaburzając koncepcje spokoju dziewiętnastolatka – i nadmiar wszystkiego, przez cienkie ściany słyszał jak małżonka zaś bije patelnią swojego męża i krzyczy jak opętana, aby nie siedział cały dzień w domu, tylko brał się do konkretnej roboty. 

Matt, aby umilić sobie arcyciekawe popołudnie, włączył radio. Akurat leciały wiadomości. Spiker, szukający sensacji, nadawał o meteorycie, który rzekomo spadł na obrzeże miasta aniołów i stał się obiektem ciekawości i kłopotów policji, w tym samym czasie, co Matt ziewnął i przekręcił brudną od warzyw dłonią kanał na inny.

Siekał cebulę, a z jego oczu płynęły słone łzy. Nie wiedział jak to się stało, że zmusił się do tego czynu, który na pewno zostawi trwały uszczerbek na jego zdrowiu. Ale był pewny że musiał przyczynić się do tego jeden bardzo ważny i paradoksalnie prosty fakt - allium cepa, to jedna z niewielu jadalnych roślinek, które zasilały budżet całkowicie już pustej lodówki Matta.

Poderwał się na miejscu, słysząc huk. Zaciekawiano tym faktem skierował się do wąskiego przedpokoju. Chciał powiedzieć coś w stylu: „czuj się jak u siebie”, ale zrezygnował.

— Widzę, że pukanie to także twoje mocna sprawa — przywitał się uprzejmie, gdy Mello próbował doprowadzić drzwi do porządku.

— Same prosiły się o lanie — mruknął Mello, starając się je ustawić w zawiasy. Bez skutku. Matt uśmiechnął się pod nosem. Jak zwykle bezradny jak dziecko, przemknęło mu przez myśl.

— Przyszedłeś się zrekompensować? — odparł rzeczowo, wkładając do ust papierosa.

— Nie miałem gdzie się podziać — wytłumaczył pośpiesznie Mello. Prychnął pod nosem, jak rozjuszony kot, gdy znów spudłował.

— To twoja odpowiedź na wszystko? – Matt uniósł brwi, wycierając policzki mokre od łez, aby przywołać się do porządku.

 — Nie becz już, bo w moim sercu zakiełkują wyrzuty sumienia  — odparł w końcu zbulwersowany zachowaniem kawałka drewna Mello. Matt zinterpretował to jak: „pomógłbyś, a nie patrzył tak jak ciele w wymalowane wrota” — A tak w ogóle nie wiedziałem, że z ciebie taka baba jest. No weź — skomplementował, dzieląc się swoimi błyskotliwymi spostrzeżeniami przed całym światem.

— Ano, a wiesz, że płaczę gdy się budzę? — kontynuował tę bezowocną wymianę zdań, zabierając od Mello mały problem.

— Niby dlaczego? — zainteresował się.

— Na pożegnanie minionego dnia — wyjaśnił z goryczą w głosie Matt. — A teraz idź dokończ kroić tę cebulę pókim dobry, okej? — podsunął, naprawiając rzecz, która zdecydowanie przeszła zbyt wiele w swoim wiekowym życiu.

Matt zignorował wesołe pobudki serca, gdy Mello postanowił przyjrzeć się sprawie cebuli z bliska.

Ciemność i pustka. To wszystko co czuł, gdy Keehl odszedł z jego życia, a teraz nie chciał stwarzać sobie pozorów i traktować jego powrotu jak środek przeciwbólowy na samotność. Był pewny, że prędzej czy później znów odjedzie, aby realizować swój plan i wcielić się w rolę L.

Matt kompletnie nie rozumiał heroicznych pobudek Mello, ale nie dociekał, na czym polegał jego system wartości. Optymistyczna część natury Jeevasa była na tyle naiwna, aby stworzyć sobie prosty szkic przedstawiający zarys zachowania swojego przyjaciela. Skoro chciał stać się najwspanialszy, mógł tylko trzymać za niego mocno kciuk i wysłać wirtualnego kopniaka w sam środek tyłka.

Po kilku minutach wrócił do „wyciskarki łez”. Spodziewał się, że Mello zignoruje nagłą potrzebę cebuli, która aż chciała wylądować na ich talerzach.

Stał przy oknie i patrzył się w dal, co jakiś czas odgryzając kawałek czekolady, jakby była jego jednym źródłem życia.

Matt był upartym stworzeniem, a najbardziej w świecie nie lubił ciągnącego się w nieskończoność niezręcznego milczenia, może dlatego pod wpływem chwili działał całkowicie impulsywnie. Automatycznie wyciągnął pistolet, błyszczący w blasku nieśmiałych promieni słońca. Wymierzył lufę pistoletu w kark Mello. W mgnieniu oka zwolnił magazynek i  nacisnął na spust.

Mello przełknął głośno ślinę. Matt nie pudłował. Nigdy.