4. Złość

Zemsta będzie słodka jak czekolada, mruknął w myślach Mello, gdy ból przeszył na wskroś jego policzek. Gorzka czekolada, dodał, gdy zwykła złośliwość rzeczy martwych znów kazała mu cierpieć.

Był naprawdę wdzięczny zdrowemu rozsądkowi, że nie opuścił go w godzinach największej potrzeby. Jeszcze raz nacisnął zakrwawionymi palcami dzwonek do drzwi, aby przypomnieć o swojej obecności, a robił to kolejny raz. Jako że wyznawał zasadę do trzech razy sztuka, później już nie liczył. Wszystko w imię dobrego wychowania, bo w innym wypadku już dawno wtargnąłby do środka, nie siląc się na najmniejsze gesty uprzejmości.

 Ale jeśli coś naprawdę chcesz, musisz cierpieć, pomyślał, stwierdzając, że na następny raz za nim coś zrobi, rozważy poważnie sprawę utopienia się w łyżeczce do zupki chińskiej.

Przez twarz Mello przeszedł grymas, który mógł zakrawać o uśmiech, kiedy usłyszał kroki po drugiej stronie drzwi. Teraz miał już tylko nadzieje, że nie straci ostatnich pokładów cierpliwości.  

Stwierdzając, że jednak tego dobrego wychowania już za wiele, szarpnął za klamkę i otworzył z hukiem drzwi. Dla powagi sytuacji chciał krzyknąć jeszcze: "ratuj się, kto może", ale czuł, że to mogło być już zbyt wiele. A przecież nie chciał już na wstępie przekroczyć limitu gościnności, dlatego powstrzymał się od pokusy, postanawiając odłożyć ją na inny dzień.

Mężczyzna, który w pośpiechu krzątał się po holu, zbierając po sobie rozrzucone rzeczy, zamarł w pół kroku, zerkając przez ramię. 

— Och, to tylko ty. — Westchnął ciężko, stwierdzając jednak, że bezpieczniej byłoby obrócić się do przybysza przodem, biorąc pod uwagę jego nieobliczalność i różne niekontrolowane pobudki. — Jezu, człowieku, nawet nie wiesz jakżeś mnie wystraszył — kontynuował, ocierając krople potu, które nagromadziły się na karku.

Nie żeby Keehl spodziewał się całusa w policzek i mocnego uścisku rodem z telenowel argentyńskich, ale naprawdę myślał, że jego „ukochany” doktór wysili się na więcej poufałości, wziąwszy pod uwagę to, jak mocno poświęcił się jego sprawie i jak łatwo nastawiał dla niego policzek, ale widocznie miał zły dzień. Mello go w zasadzie nie winił, wszak pogoda w Los Angeles była okropna.

— Nie sądzę, aby był to dobry dzień na towarzyskie schadzki — mruknął mężczyzna, drapiąc się po kilkudniowym zaroście, co można było zinterpretować jak: „wypierdalaj, nie mam teraz czasu!”. Mello to wcale nie zniechęciło, wręcz przeciwnie, wszedł do mieszkania, zamykając nogą drzwi.

— Bo?

Mello zmierzył go wzrokiem.

— Nie chce mi się gadać. Weź sobie czekoladę, jest w lodówce, i z łaski swojej idź stąd.

— Dwie — mruknął zrezygnowany Mello, pomagając sobie ścianą. Znów zrobiło mu się niedobrze, ale próbował powstrzymać odruchy wymiotne.

— Nawet trzy, jeśli tylko zejdziesz mi z oczu — uściślił mężczyzna.

Mello przewrócił oczyma. Siła walki o licytację skończyła się w nim tak szybko, jak się zaczęła.

— Wiesz, najprościej w świecie zrobiłbym ci z dupy jesień średniowiecza za numer, który odstawiłeś dwa miechy temu, ale mogę przymknąć na to oko i ogłosić, że  obchodzę dzień dobroci dla zwierząt — skapitulował, wędrując dłonią pod czarny płaszcz. Tak, to była groźba w najczystszej postaci i był pewny, że dobrze się zrozumieli.  

— Wchodź do środka — zreflektował się — i czuj się jak u siebie.

Pomijając fakt, że już się wprosił, Keehl ucieszył się na widoczną zmianę zachowania kolegi. Uznał to za naprawdę dobrą kartę.

— Dziękuję, łaskawco — prychnął i zajął się pedantycznym badaniem palcami każdego najmniejszego skrawka ściany. — Pomógłbyś mi, co? — Nie doczekał się reakcji, bo uwagę mężczyzny znów przykuły papiery,  porozrzucane po podłodze.

— Oj… — wydarło się z jego ust, dopiero po chwili, gdy skalkulował, że Mello postawił po sobie smugę krwi, gdy pokonywał odległości dwudziestu centymetrów.

— Pójdzie szybciej — zachęcił po chwili zniecierpliwiony Keehl, zauważając że doktor wyraźnie rozważał w głowie trudny dylemat – czy pomóc, czy lepiej będzie zostawić go na pastwę losu?

— No, dobra — mruknął, zarzucając sobie zdrową rękę Mello przez ramię. — W ramach rekompensaty — pośpieszył z wyjaśnieniem, coby gość nie pomyślał sobie, że zbudził się w nim jakiś z dawna wyczekiwany instynkt opiekuńczy. Niedoczekanie.

Mello nigdy nie przyswoił sobie do głowy podstawowej wiedzy medycznej i szeregu innych bzdur. Uniósł brwi, gdy mężczyzna zaprowadził go do małego ambulatorium, wyposażonego w łóżko lekarskie i sprzęt medyczny, którego Keehl nigdy nie widział na oczy, a to pewnie dlatego, że zawsze okrężnymi drogami omijał szpitale. Wolał nie chorować, dla własnego bezpieczeństwa.

— Rozumiem, że mam ci udzielić usług typowo medycznych — zagadnął wyjątkowo na temat doktor, spuszczając z tonu. W jego głosie można było dosłyszeć coś na kształt zaciekawienia.

— Tak, byłoby miło — odburknął Mello. Gdy napotkał wesołe iskierki w oczach swojego wybawiciela, wzdrygnął się nieznacznie.

O Holdenie Caulfieldzie mógł powiedzieć wiele, zaczynając od jego psychodelicznej natury, kończąc na głupiej ksywce, która w stu procentach była inspirowana najprawdopodobniej jedną z najbardziej komicznych person  współczesnej literatury. Nie miał jednak ochoty strzępić języka, zważywszy na fakt, że doktor był naprawdę tematem rzeką. Samo to, że znał się na swojej robocie i świadczył doskonałe usługi chirurgiczne wystarczały mu zdecydowanie. Mimo iż jego lekkie prowadzenie i głupkowaty wyraz twarzy, z pewnością nie odpowiadał się po jego stronie i nie udowadniał, że miał do czynienia z jednym z lepszych ludzi w swoim fachu.

Mello wiedział, że to tylko pozory. Już dawno przestał wierzyć w wygląd zewnętrzny, właściwie od chwili, kiedy poznał jałowego durnia Neara i jego dzieciną stronę myślenia, czyli dwanaście – plus albo minus dwa lata – temu.

W między czasie, gdy główny bohater popadł w filozoficzne zamyślenie, lekarz pochylił się nad nim i przyjrzał się jego ranie po wybuchu z bliska, łapiąc mocno za podbródek i kierując pewnie jego lewą stronę twarzy do światła.

— Uszkodzone tkanki, pełno krwi, osiem a nawet dziewięć szwów na górną partię — mamrotał do siebie pod nosem. — Twoja twarz wygląda jak kawał surowego mięsa — podsumował wstępne oględziny, podchodząc do biurka i wyciągając z szafki bliżej niezidentyfikowaną ampułkę. Zastanawiał się, jakim cudem Mello się nie wykrwawił, ale wolał nie zadawać pytań, które nie były mu potrzebne w ogóle do życia i zająć się zaczętą wcześniej czynnością. W końcu złego diabli nie biorą.

— Spostrzegawczy jesteś, jak na to wpadłeś? — zironizował, gdy Holden znów włożył jego twarz pod światło, które tak Mello raziło w oczy, że musiał niechętnie przymknąć powieki.

— Mam cię uśpić czy brać na żywca? — podsunął po chwili.

— Daj czekoladę, a resztę zostaw woli temu tam u górze — mruknął przestępca niepocieszony. Wiedział, że mógł nie zdzierżyć tego na trzeźwo, z drugiej zaś strony wolał mieć pełen ogląd na to, co wyczyniał z jego ciałem, aby nie doznać później bolesnego rozczarowania.

— Umrzesz z bólu, mówię ci. — Lekarz posłał w jego stronę idealny uśmiech, który zamroził krew w żyłach Mello. — Podpiszesz zgodę na wykorzystanie twoich zwłok na potrzeby eksperymentów, które na pewno przysłużą się ludzkości, nie?

— Zapomnij i wbijaj tę cholerną igłę.

— Cała przyjemność po mojej stronie.

Miheal postanowił nie brać do siebie słów Holdena, gdy ten stanął nad nim i znów przyglądał się jego twarzy, tym razem z taką satysfakcją, że człowiek, który przestraszył samego shinigami, miał ochotę strzelić mu kulkę w łeb na dowiedzenia i iść umierać w samotności.

— Najpierw poczujesz mrowienie, a później może być różnie — sprostował po chwili mężczyzna.

— Dobrze ci idzie — prychnął pod nosem Mello, gdy lekarz znów wbił boleśnie palce w jego skórę i tym razem jasnowłosy nie mógł powstrzymać gardła od głuchego jęku.

— Zamilcz albo zdychaj — zawyrokował.

To właściwie były ostatnie miłe słowa jakie Mello zdołał pochwycić przed tym jak ogarnęła go senność.

Starał się ze wszystkich sił nie tracić ostrości, ale po chwili obraz przed jego oczami zaczął się coraz bardziej rozmazywać. Zdążył jeszcze zacisnąć kurczowo dłoń na krzyżu, który zawsze nosił na piersi jako talizman szczęścia i wyszeptać w myślach coś na wzór:  „Matt, przyjdź mi z pomocą w godzinie ostatecznej”, gdy pogrążył się w egipskich ciemnościach.

Nie miał bladego pojęcia, dlaczego środki przeciwbólowe nie mogły ulżyć mu w cierpieniu, ale może wytłumaczenie przeklętej pielęgniarki z Wammy House miało głębszy sens.

Pierwsze, co poczuł, gdy się obudził, to impas, który uwierał każdą komórkę ciała. Później było tylko gorzej. Ból uniemożliwił mu wykonanie jakiegokolwiek rozsądnego kroku, paraliżując ręce i nogi.

Sam fakt, że leżał jak bezbronne dziecko, przyprawiało go o jeszcze większe zawroty głowy. Przewrócił się na drugi bok i naprawdę zaczął tego żałować, gdy jego głowę przeszył tak okropny ból, że rozłożył go na łopatki.

Wiedział jednak, że nie mógł pogrążać się bezczynności. Miał jeszcze kilka rzeczy do załatwienia, chciał jak najszybciej rozgryźć działalność Kiry, podbudować swoje ego, uwodnić białowłosej wywłoce, kto rządzi w detektywistycznym świecie i stać się numerem jeden.

Kurwa, kurwa, kurwa.

Klął w myślach jak szatan na dzieci odprawiające wieczorny pacierz. Zaczerpnął na nowo powietrza do płuc.

— Już wstałeś?

Gdy usłyszał na w pól ironiczny, na w pół poważny głos, poderwał się na nogi, całkowicie nie zważając na swój stan umysłu i ignorując sprzeciw swojego ciała. Wręcz przeciwnie, nie byłby sobą, gdyby nie wyciągnął broni i nie przyłożyłby go do czoła mężczyźnie, który pochylał nad nim swoją brzydką twarz. W tym momencie wydała się Mello jednym wielkim żartem.

— Każdy powinien znać swoje miejsce w hierarchii społeczeństwa — mruknął pod nosem, naciskając na spust. — Tylko coś ty zrobił z moją twarzą, człowieku niewierny — zaniepokoił się, obmacując ją palcami. Napotkał tylko grube poły bandaża.

Mello jednak nie miał zamiaru się nad tym dużej zastanawiać i głowić w nieskończoność, stwierdzając, że złość jest wystarczająco dobrym argumentem, aby zabić niedzielną nudę i uspokoić skołatane nerwy.

Odłączając się od kroplówki, ruszył w tylko sobie znanym kierunku w poszukiwaniu czekolady. Swojej prywatnej heroiny. 

Tak, Matt, miałeś rację, zabijam smutki czekoladą. Ta wiadomość pewno cię ucieszy.

Miał szczęście, że dilerem był każdy całodobowy, cholerne szczęście, bo za oknem już czaił się mrok.